24 april: aankomst Nairobi

Wil je iets zien van onze aardkloot dan moet je een vliegkist in. Onvermijdelijk. Geen ontkomen aan. Vliegen is vreselijk.

22 April. " Hallo Peter. Wanneer vlieg je?"  Marianne belde me. " Dan ben ik je stewardess", zei ze enthousiast. Yes! Marianne! Van haar ben ik zeker dat ze iedere Duitse piloot er van kan overtuigen dat het leven wel leuk is. Ze zal iedere seperatist met explosieve plannen lief doch streng aankijken. Met een blik waarmee ze hen in een split seconde kan laten denken aan zachte teddyberen en melkdrinkende veulentjes. Weg snode plannen. In een oogwenk.

Op Schiphol ontving ze ons met bubbels. Ze schonk ons een plek in de kist met volop beenruimte en volop rust. Tijdens de vlucht verwende ze ons met chocola, ijs, extra nootjes en nog meer liefs. Lieve Marianne liet ons in de cockpit. Amelie mocht ook. KLM heeft het niet zo op Duitsers in cockpitten de laatste tijd. Een echte verrassing dus.

Brutaal vroeg ik de piloot of ik even op zijn plek mocht zitten. Binnen no-time leunde ik ontspannen achterover in de pilotseat met een stuurknuppel in mijn knuitje. Nonchalant oefende ik mijn loopings. Ik kon het nog. De passagiers leken enthousisast te reageren. Een bewonderend gegil schalde vanuit de passagiersruimte de cockpit in. Het geluid versterkte hevig toen ik mijn vrije val inzette. Even noefenen. Ook dat was ik niet verleerd. Wat een enthousiast publiek trouwens! Het applaus dat ik ontving toen ik het toestel feilloos aan de grond zette was hartverwarmend. Dank je wel passagiers. En ook al mocht ik niet echt op de pilotenstoel plaatsnemen. En  heb ik alles daarna ietwat aangedikt, ik zal eerlijk zijn, wil ik zeggen: dank je wel Marianne!