6 mei: Iringa - 7 mei: Lake Malawi

Hobbelend en ketsend van links naar rechts reizen we zuidwaarts. De uitslapers onder ons vragen zich inmiddels moedeloos af of deze expeditie wel de juiste is voor hen. Gisteren wreef ik om 5.45 uur de slaap uit mijn ooghoeken, vandaag om 4.45 uur. Met een gemiddelde van hooguit 50 km per uur beweegt Tommie zich voort over asfalt dat door moet gaan als snelweg. Het beschadigde asfalt levert Tommie ook vandaag weer een blessure op: 2 lekke banden. Reisdagen zijn lang en we dienen te beschikken over degelijk vrouwelijk Afrikaans zitvlees.
Tommie betitelen als "bus" wordt door Tahidi overigens strafbaar gesteld. "Ik ben een truckdriver! Geen buschauffeur! Wat denken jullie wel! Een beetje respect graag." Als je Tommie per ongeluk als "bus" bestempelt krijg je onverbiddelijk het f...-woord toegeslingerd door Tahidi. Op agressieve en vermanende toon. Het wordt je daarnaast door hem verboden je de komende dag met muskitospray in te spuiten. Vervolgens word je, volgens Tahidi, je verdere leven ingezet als slaaf en ontvang je vrolijkjes 41 stokslagen als je niet nederig en op je knietjes iedere ochtend de velgjes van Tommie voorziet van een laagje glans. Met je prodenttandenborsteltje. De ultieme revange.
De reisdagen zijn lang. Zoals gezegd. Neem vandaag: mijn bibsje kleefde 12 uur en nog wat minuten aan het katoen van mijn truckstoeltje. We liquideren de uurtjes met het spelen van kaartspelletjes. Het bleek geen eenvoudige opgave John, Anne en David de fijne kneepjes van het rikken bij te brengen. Desalniettemin is het onbedaarlijk geestig hen "rik", "piek" en "rik beter" te horen tongstruikelen. Dan maar dom toepen. Dat ging beter.
Alhoewel de truckreis veel van ons vergt, valt er onderweg volop te genieten. Het uitzicht op rommelige theeplantages, machtige baobabbossen, onaangetaste berglandschappen en het levendige Oost-Afrikaanse dorpsleven in al haar schoonheid verveelt niet. Nooit. Wat vooral het tempo van je rikketik steeds weer verhoogt zijn de kinderen hier. Als ze Tommie zien passeren worden de jongste Malawiaantjes ongekend blij. Het is onmogelijk de stralende negerkindertjes voorbij te rijden zonder dat ze ons als helden vereren. Histerisch toegejoeld en als een dolle toegewuifd voelt Tommie op momenten als een gouden koets. En wij voelen ons als King Wim Alex. We zwaaien dan ook terug als King Wim Alex. Taai en stijfjes.
Lake Malawi (dat een oppervlakte heeft vergelijkbaar met de oppervlakte van Nederland) bereiken we in de avonduren. Mijn eerste indruk van Lake Malawi? Die krijg ik morgen. Bij daglicht.