8 en 9 mei: Lake Malawi

8 Mei:

Er lag een kant en klaar plan: 2x een etmaal vertoeven aan de zanderige kustlijn van Lake Malawi. Heerlijk! Een spaarzaam momentje van rust in een overvol reisschema.                                                                                                                                8 mei 15.00 uur zouden we languit op ons zomerhanddoekje met onze blanke velletjes overgoten met zonnemelk Lake Malawi ademen. Bij vertrek verzekerde Tahidi ons dat haast onnodig was. Tijd genoeg om on the road een lokale markt te bezoeken en om water in te slaan in de superkmarkt. Het liep anders. This is Africa.                                                                                                                                      Kort na vertrek, rond 9.30 uur, stond Tommie muurvast. Pas zes uur later duwde Tahidi het gaspedaal weer in. Een gekantelde vrachtwagen maakte de doortocht onmogelijk. De kabine bungelde in zijn geheel, los van het asvalt, boven de afgrond. Plaats van handelen: een brug over een droogstaande rivier ergens in Malawi. De chauffeur zal dikke winterpenen gezweet hebben toen hij na de crash wilde uitstappen. Beter van niet.                                                                                                                                           Het dorp liep uit. Sommigen voor het ongeluk, de meesten voor ons: gestrande bleekscheten met een wit neusje. Je voelt je bekeken. Hoogst ongemakkelijk. Het went echter. Snel zelfs.                                                                                                                         Onze moed zakte hopeloos in onze slippers toen Tommie later ook nog eens hoofdpijn kreeg. Uit de opstijgende gitzwarte dieselrook bleek hoe ziek Tommie was. Na 20.30 uur ramden we woest en gefrustreerd de laatste haring in Afrikaanse bodem. De tent stond. This is Africa.

9 mei. Nu zit ik op een houten bankje aan de oever van Lake Malawi. Alleen. Ik schrijf. Het wordt stilletjes schemerig. Met moeite herlees ik mijn woorden. Een kakefonie van menselijk geneuzel, de klanken van Meatloaf, het rustgevende geruis van golven en ontwakende krekels dringen mijn oorschelp binnen. In gedachte passeert de afgelopen dag. Is het de negerjongen met gescheurde kleding die tijdens de dorpswandeling onafgebroken mijn hand vasthield en een ieder die aanspraak maakte op dezelfde hand onherroepelijk een linkse directe verkocht? Is het dat klaslokaal dat ik zag waar 110 tot 200 leerlingen les kregen van slechts 1 leerkracht? Zijn het de malariapatienten die we ontmoetten in het hospitaal, allen een onzekere toekomst in het verschiet? Is het het languit liggen op mijn zomerhanddoekje met mijn blank velletje overgoten met zonnemelk?                                                                                                                              Het selecteren van een hoogtepunt van deze negende mei is onmogelijk. Deze reis is als een aluminium kookpan vol belevenissen. Een kookpan vol levenservaringen. Iedere keer als ik tijdens mijn verdere leven de deksel zal lichten, zal ik de schoonheid van het leven ervaren. De schoonheid, maar ook het geluk. Het geluk dat ik hoogst toevallig bij geboorte ben gedropt in een gezellig Brabants plaatsje, genaamd Berlicum. Welvarend. Vol toekomstperspectief.