10 en 11 mei: Lilongwe en South Luangwa National Park

Gefocust een dagelijks columnpje schrijven is veel gevraagd als je, opkijkend vanaf je kladschrift, de nijlpaarden een droge neus ziet halen. Desalniettemin zal ik mijn best doen.                                                                                                                                          Na Kenia en Tanzania hebben we ook Malawi houdoe gezwaaid. De hoofdstad Lilongwe was voor ons haar laatste wapenfeit. Voor Lilongwe murmelde een inlander iets vaags over slavernij, tijdens een ongetwijfeld leerzaam 30-minuten durend college. Het enige verstaanbare wat uit zijn mond viel was "Livingstone". De resterende 29 minuten keek ik de professor vriendelijk glimlachend aan en timede ik de momenten waarop een ja-knik begripvol zou overkomen. Engels was niet het grootste talent van meneertje de professor.                                                                                                          Het zal me ook worst zijn allemaal. Dit is niet waarom ik Afrika lief heb. En ook van de kneuterige katoenwerkplaats waar creatieve Zambianen spannende dingetjes deden met spannende stofjes ga ik niet de polka dansen. En van donkere dames die melodische oerklanken balkten en tegelijkertijd wulps met vrouwelijke lichaamsdelen schuddebuikten tijdens het dorpsbezoek vandaag wapperden mijn oorlelletjes niet van verrukking. Bijzonder is het. Dat zeker. Maar mijn tepeltjes gaan pas echt vooruit staan als ik mijn tentje optuig midden in het habitaat van ondeugende apekoppen. Mijn grijze lokjes worden terstond hoogblond als de campingmedewerker haar waarschuwend vingertje naar me wijst en zegt dat het ´s nachts veel te gevaarlijk is om te gaan plassen. Op zo´n moment spurt ik naar de dichtsbijzijnde bar. Daar bestel ik 7,5 liter import-Heineken. Niet omdat ik daar van smul. Nee. Ik wil plassen vannacht. Zigzaggend tussen jakhalzen en antilopen wil ik mezelf een weg naar het toilet banen. Dat wil ik. Ik zal vannacht lichtvoetig de lambada huppelen. Samen met een hippo. Ritmisch zal ik mijn navel tegen de zijne schuren, terwijl de zebra´s met kokosnoten de maat aangeven. Ik zal vannacht in duet met een hyena een Hollands levenslied huilebalken. Een ballade. Recht uit het hart. De leeuwen en giraffen zullen bij zoveel emotie hun tranen hartstochtelijk de vrije loop laten. Voor ik weer slapen ga, zal ik me met stokstaartje in het vochtige steppengras leggen. Dicht tegen elkaar turen we de onwerkelijke sterrenhemel af. Hopeloos verliefd legt stokstaartje zijn stokstaarthoofdje op mijn schouder. Bij het zien van een vallende ster fluistert stokstaartje me toe hoeveel ze van me houdt. En stokstaartje en ik leven nog lang en gelukkig. Dat is wat ik wil. Vannacht. T.I.A. This is Africa.